رقابت نفس گیر انتخاباتِ این روزهایِ دزفول با همه ی تحلیل های خطا و صواب دارای ظرایف و دقایقی است که در تلاطم تبلیغات قومی و حزبی و تکلیفی گم می شود.

نیم نگاهی به انتخابات منطقه ای دزفول در ادوار پیشین نشان می دهد که شاخصه های رأی مردم بیش و پیش از آنکه با معیارهای آرمانی و برنامه ای جریانات اصیل سیاسی و اقتصادی و فرهنگی سنجیده شود ، به گروه های قومی و طایفه ای وابسته است. تنوع و تکثر گروهها و جریانات سیاسی و قومی دزفول را اگر نگوییم بی نظیر ، اما بلاشک در نوع خود کم نظیر است. دزفول با جمعیت 423 هزار نفری ، سی و یکمین شهرستان کشور و دومین شهرستان خوزستان ، و از 7 مرکز استان پرشمارتر می باشد. البته به این نکته باید کیفیت فرزندان دزفول که در اقصی نقاط کشور مدیران و نخبگانی برجسته اند را افزود. آنچه با اندکی مداقه به ذهن می رسد این است که از یک سو تنوع قومیت ها و جریانات سیاسی یک فرصت و سرمایه است ، و از دیگر سو رقابت های با مبنای قومیت تهدیدی جدی است که کیان فرهنگ، امنیت، انسجام و هم افزایی شهرستان را به مخاطره می اندازد. آبادان که در جدول آمار 20 پله در ذیل شهرستان دزفول واقع شده دارای سه نماینده است. آمار نشان می دهد در شهرستانی همچون آبادان هر 90 هزار نفر یک نماینده و وکیل بر می گزینند و دزفولِ 420 هزارتایی با این همه تنوع و تکثر - فارغ از صلاحیت ها و ظرفیت های بزرگانش - فقط به یک نماینده  اکتفا می کند. این مسئله نشان از فقر عدالت و عدم حل ریشه ای مشکلاتی است که هر دوره فربه تر و پر رنگ تر نمایان می شود. پیش از آنکه همشهریان ایمانی من از تمامی اقوام و طوایف بر طبل اختلاف بکوبند و خود را ملامت کنند باید پذیرفت و دانست که دزفول در قواره ی پدری است که به همراه فرزندان و خانواده اش فقط یک سهم دارد. و تا تحقق عدل و احقاق حق راهی نیست جز وحدت بر اصل تقوی و شایستگی !