زمان در هر آن و مکان در هر جای از آنِ یگانه ذات احدیت است و دارای ماهیتی واحد، اما چه سرّی در حکمت حضرت مهربان ترین نهفته که جایی را بر جایی و دمی را بر دمی دیگر شرافت می بخشد. و چه شرافتی از این والاتر که فرمود رجب شهرالله الحرام است. رجب ماهی است که ره یافتگان و سالکان الی الله به شرافت آن شرافت یافتند و در هیاهوی جهانیان و غفلتخانه ی دل ها ، خلوتی گزیدند و به صیقل جان و روح، دل را صفایی دادند و به مراتبی ره یافتند. شرافتِ رجب است که محمد را به جبل النور می کشانَد و از خلوتکده ی حرا به تماشای محبوب می نشانَد و حضرت حق است که چنان رسالتش را به او می سپارد. شرافتِ شهرالله است که دیواره ی بیت الله را می شکافد و خانه را به طواف حضرت ولی الله می دارد. شرافتِ رجب الفرد است که جاهلی ترین های جاهلیت را نیز به قداست و حرمت آن معترف می سازد. شرافتِ شهر الاصبّ است که لیله الرغائب دارد و روزهای سپید ... شرافت رجب الاصمّ است که خنکای ولایت دارد و اشک حسینی و شوق رضوی و نیمه ی زینبی و آرزوی مهدوی ... ندانم چگونه بگویم. خواستم بگویم جای تو خالی مباد یا صاحب الزمان ؛ دیدم کفرگویی است انگار ! بگذار بگویمت: در محضر شما جای ما خالی مباد که با تماشای تو این ماه شرافت دارد ، ای ماه ترین آقای زمان ...