بیده المُلک

حسین‌بن‌علی قلب همیشه تپندۀ جهان است که حیات را هر دم بر پیکرۀ بشریت می‌دمد. هر نفسی که سلول‌وار از مویرگ‌های این جغرافیای خاکی، به شریان‌های جاریِ مشایه نرسیده و در قبض‌وبسط سیدالاحرار - این قلب شیدای هستی - به هروله نیامده است؛ بالاخره روزی در باتلاقِ متعفّن مادیت و در پیلۀ تنگ و نفس‌گیر خودخواهی و نفسانیت ذره‌ذره می‌میرد و می‌پوسد؛ بی‌آن‌که از طربناکی و شعفبازی عشق سرمست شده باشد. کربلا قلب زمین است، و آن را که در قلب حسین‌بن‌علی به هوای تازه نرسیده و از خوان احسان او روزی نخورده باشد، نمی‌تواند

سپاه آزادگان بدون مرز

حسین بن علی فرمانده ای است که همه مرزها را شکسته است. در مغناطیس عشق حسین، زمان و مکان و نژاد و زبان رنگ می‌بازد و طنین فریاد او در بیکران جهان و در گوش زمان می پیچد. هیچ کس نیست که در جان خود به آزمون کربلا مبتلا نشود. کل نفس ذائقة الموت هر نفسی چشنده مرگ است مگر آن که ذره ی وجودش در ملکوت روح حسین فانی و قطره ی جانش در اقیانوس حیات او حل شده باشد.

راه کوفه از کربلا می گذرد. هر که می‌خواهد دولت سلیمانی را در پایتخت جهان نظاره کند باید رزم کربلا کرده باشد.

لشکر حقیقت

چهل روز از هنگامه ی واقعه می‌گذرد، و چهل نشانه ی بلوغ است و راز شکفتن و رمز تکامل. اربعین، روز کمالِ عاشورا و هنگامه بلوغ حقیقت است. غروب عاشورا طلوع بغض فروخفته و زخم خورده ی حقیقت است؛ و بذر خونین حسین بن علی که بر تربت کربلا نشست، و پس از چهل روز باغستانی از حقیقت به گستره ی زمین و به وسعت زمان رویید و در قلوب حیران و گمگشته آدمیان تکثیر شد. هر که می خواهد فاتح روز دهم را بنگرد باید اربعینی را سپری کند. که حسین در عاشورا کشته می شود و در اربعین به پادشاهی می رسد. و راز چهلم همین است: حقیقت هر چند اندک ؛