اغمــای فطرت

جهان آخرالزمانی ما جهان رنج‌ها و محنت‌ها است. جهان سرد و بی‌عاطفه ای که آدمیان در جستجوی آرامش بر طوفان تلاطم‌های خود می‌افزایند. جهانی که در آن سرشت انسانی بشریت به اغماء رفته و خوی حیوانی او طغیان کرده است. در این مُلک جان، پوستینی زمینی با نفسی غریزی، روح عرشی و آسمانی آدمی را مسخر خویش کرده و تا اعماق تاریکی‌ها فرو برده ‌است. اگر مغز انسانیت فطرت او باشد، در این مرگ مغزی و در این اغمای عمیق، معنای زندگی عوض شده است. برای این شبه آدمی معنای حیات به بقای جان حیوانی او و لوازم غریزی آن تنزل کرده است.

منطق فطرت و آیین انسانیت

این نه سروش وحی و نه مدال نبوت است که محمد(ص) را متمایز از آفریدگان و آدمیان کرده است. قلب محمد(ص) فراتر از مدال رسالت و مقام نبوت به گوهر انسانیت و مکارم اخلاق ربوبی مزین شده است. او دو ثلث از بهارِ عمرِ خود را در جامعه ای بدوی و جاهلی رشد می کند و بی آن که خطی بداند و درس آموز کسی باشد به صدق و  امانت و پاکی شهره می شود و می بالد. محمد(ص) پیش از آن که مسئولیتِ خطیرِ رسالت الهی را بر ابناء آدمی بخواهد یا بداند ، رسالتِ فطریِ انسانیت را بر نفسِ خویش حمل کرده است.