روز خدا

ظهر روز عرفه ۱۴۴۰ هجری قمری است. روز توحید. روز خاکساری و تضرع کائنات در برابر ذات اقدس احدیت و یگانه هستی. من ذره‌ای فقیرم در بی انتهای صحرای هستی که در طوفان حوادث و ابتلائات گریزگاهی از تو و پناهگاهی جز تو ندارم. من در غربتِ مخوفِ این بی کرانه های آسمان و زمین به ولایتِ ربوبیِ تو دل از غیر بریده؛ صاحب و انیس و یاوری جز تو نمی شناسم. خدایا ؛ من عبدی فقیر و ضعیف و سراسر نیازم که محبت و لطف و مهر تو مرا به زیور وجود آراست.

ای هستی بخش مهربان و ای پروراننده وجودم ؛ آیا آن را که مهر تو آفرید و پرورید، قهر تو رها و خوار می کند ؟! خدایا ؛

لشکر حقیقت

چهل روز از هنگامه ی واقعه می‌گذرد، و چهل نشانه ی بلوغ است و راز شکفتن و رمز تکامل. اربعین، روز کمالِ عاشورا و هنگامه بلوغ حقیقت است. غروب عاشورا طلوع بغض فروخفته و زخم خورده ی حقیقت است؛ و بذر خونین حسین بن علی که بر تربت کربلا نشست، و پس از چهل روز باغستانی از حقیقت به گستره ی زمین و به وسعت زمان رویید و در قلوب حیران و گمگشته آدمیان تکثیر شد. هر که می خواهد فاتح روز دهم را بنگرد باید اربعینی را سپری کند. که حسین در عاشورا کشته می شود و در اربعین به پادشاهی می رسد. و راز چهلم همین است: حقیقت هر چند اندک ؛

خدا اینجاست ، در قلب حسین

چگونه خدای را بشناسد آن که حسین را نشناخته ، و چگونه حسین را بفهمد آن که مناجاتش را در عصر عرفه از بر نکرده است. وصال حق و کمال حج است این بارش اشک های سرازیر حسین ... !

به غربای مکه بگو پنبه از گوش برون آرند و به نجوای عرفاتی او دل سپارند که خدا اینجاست ، در قلب حسین. به سر زنان و به سینه کوبانِ صحرای کربلا بگو بس است ، اگر که چون حسین گریان و ترسان و خاشع مناجات خوانِ دشت عرفه نیستید. قرآن را کِی شنیده آن که عرفه را نشنیده باشد ؟! مناجات حسین ترجمان وحی است و قطرات اشک او از