اغمــای فطرت

جهان آخرالزمانی ما جهان رنج‌ها و محنت‌ها است. جهان سرد و بی‌عاطفه ای که آدمیان در جستجوی آرامش بر طوفان تلاطم‌های خود می‌افزایند. جهانی که در آن سرشت انسانی بشریت به اغماء رفته و خوی حیوانی او طغیان کرده است. در این مُلک جان، پوستینی زمینی با نفسی غریزی، روح عرشی و آسمانی آدمی را مسخر خویش کرده و تا اعماق تاریکی‌ها فرو برده ‌است. اگر مغز انسانیت فطرت او باشد، در این مرگ مغزی و در این اغمای عمیق، معنای زندگی عوض شده است. برای این شبه آدمی معنای حیات به بقای جان حیوانی او و لوازم غریزی آن تنزل کرده است.

کرونا و جهان بینی انسان

خبرنامه دانشجویان ایران: کرونا یک هشدار کوچک است. آمار آدم هایی که می کُشد به نیم درصد هم نمی رسد اما جهان را ترسانده و اجتماعات بشری را تا پستوی خانه ها عقب رانده است. بشر در عصر صنعت و تکنولوژی در مقابل یک ذره نادیدنی زانو زده است. حتی ابرقدرت های صاحب منصب و مالکان ثروت های قارونی هم از خوف آن ایمنی ندارند. آدمی که روزی اشرف خلقت و فاتح جهان مادی بود حالا خودش تسخیر شده است. آن چه امروز درو می شود محصول دست ساز نوع بشر و مکاتب مدرن و ماتریالیسمی است. انسان امروزی به حدی مدرنیزه شده که حتی