مهربان‌تر از مسیح

سحرگاه مبارکی که آسمان و زمین جور دیگری است، وقوع اتفاقاتی عجیب حکایت از رازی بزرگ دارد. طفلی مبارک و پررمز و راز پا به عرصه این زمین و چشم بر حقیقت این جهان می‌گشاید تا سرآغاز فصلی جدید از تاریخ بشریت باشد. یگانه خدای بزرگ و آفریننده بی‌همتای این جهانِ بی‌کران در لایتناهای هستی، آخرین فرستاده و والاترین پیام‌آور خود را در شمایل یک انسان کامل و در معنای حقیقی خلیفه خداوند رونمایی کرده است. محمد (ص) از خانه‌ای محقر و از شهری کوچک در برهوت سوزان حجازِ جاهلیت، به افق جهانی چشم می گشود که نه پیشینه تمدنی درخشان در آن

منطق فطرت و آیین انسانیت

این نه سروش وحی و نه مدال نبوت است که محمد(ص) را متمایز از آفریدگان و آدمیان کرده است. قلب محمد(ص) فراتر از مدال رسالت و مقام نبوت به گوهر انسانیت و مکارم اخلاق ربوبی مزین شده است. او دو ثلث از بهارِ عمرِ خود را در جامعه ای بدوی و جاهلی رشد می کند و بی آن که خطی بداند و درس آموز کسی باشد به صدق و  امانت و پاکی شهره می شود و می بالد. محمد(ص) پیش از آن که مسئولیتِ خطیرِ رسالت الهی را بر ابناء آدمی بخواهد یا بداند ، رسالتِ فطریِ انسانیت را بر نفسِ خویش حمل کرده است.