حمد و ثنای بی کران حضرت بی کران راست که همه اوست و در سیر به سوی او ! حضرت مهربان ترین ؛ چیزی ندارم و اندوخته ای نمانده ، اقرار می کنم که عذری ندارم جز سرمایه ای که یگانه امید و آرزویم بر نجات و فلاح است و آن هرگز در این جان من حبط شدنی نیست. سرمایه ای که چون درّ و یاقوت در زباله دانِ این آشفته نفسِ من روشنی بخش وجود است ؛ و آن چشمه ی همیشه جوشان و آبشار هماره ریزان ، محبت محبوبه ی رب العالمین و حقیقت کوثر هستی ، حضرت صدیقه اطهر و زلالِ ایل و تبار اوست که در این روحِ به اضطرار افتاده و جسم به اضطراب آمده رو به تزاید است و کاستی نمی یابد.

بی حیایی است اگر بخواهم از حقیقت کوثر بگویم ، حالی که ظنّی یقین گونه دارم که حقیقتِ فاطمه را جز آفریده ی فاطمه در نخواهد یافت. فقط همین قدر دانستم که او اعظمِ عطایای الهی است که تنها می تواند بر اعظمِ رسولان او اعطا شود ، و هم اوست که به شأن و شکرانه اش صلاتی محمدگونه و نحری عظیم فرض می شود ، و هم اوست که زلالِ نور و نسلش فخرِ نا تمام هستی است و اما خصمِ او میرا و فانی در ظلمت.

محبت او زلالِ جاریِ قلبِ من است که آلوده جهانِ وجودم را می شوید و جلا می دهد و من هنوز در انتظارِ آن خاصه دعای مادرانه ام که سحرِ لیله القدری آبادم می دارد و آزادم می سازد از این سخت بندها ... ؛ و بر این یقینم که این قلبِ مادرانه ام بی اجابتِ دعای تو نخواهد ماند ! فیامولاتی یافاطمة أغیثینی ...