مهربان‌تر از مسیح

سحرگاه مبارکی که آسمان و زمین جور دیگری است، وقوع اتفاقاتی عجیب حکایت از رازی بزرگ دارد. طفلی مبارک و پررمز و راز پا به عرصه این زمین و چشم بر حقیقت این جهان می‌گشاید تا سرآغاز فصلی جدید از تاریخ بشریت باشد. یگانه خدای بزرگ و آفریننده بی‌همتای این جهانِ بی‌کران در لایتناهای هستی، آخرین فرستاده و والاترین پیام‌آور خود را در شمایل یک انسان کامل و در معنای حقیقی خلیفه خداوند رونمایی کرده است. محمد (ص) از خانه‌ای محقر و از شهری کوچک در برهوت سوزان حجازِ جاهلیت، به افق جهانی چشم می گشود که نه پیشینه تمدنی درخشان در آن

بهانه‌ی عشق

سحرگاه بعثتِ مهرِ آفرینش است. محمد(ص) در گوشه‌ای از حرا آسمان را به تماشا نشسته است، و ستارگانی که حالا در ظلمت شب از تلالوء نور محمد چه شکوهی آفریده‌اند.

محمد(ص) تک واژه پر شکوه محبت خداوند است. محمد رمز پر راز هستی و گنجینه مهر خداست.

راستی که اگر محمد نبود ، مودت و عشق در دل های آدمیان تجلی نمی‌کرد و محبت در برهوت این جهان جوانه نمی‌زد. به نظر من خداوند، - آن حضرت مهربان ترین و آن محمد آفرین؛- مودت و عشق را فقط با یک سبب آفرید و تجلی داد،

سرّ مکتوم خلقت و درّدانه هستی

اگر خداوند در این دنیای فانی خیری نهفته باشد بلاشک مبدأ و منشأ و انجام آن فاطمه(س) است. فاطمه(س) حلقه وصل زمین و آسمان است. فاطمه(س) علت حُسن عاقبت ، سرّ مکتوم خلقت و محبوبه رب العالمین است. فاطمه(س) لطافت عطر بهشتی و رایحه روح نواز مهربانی است که در آسمانِ سختِ زمین و در هوای نفس گیرِ آدمیان پیچیده و حیات می دهد. فاطمه(س) دُرّ یگانه هستی بود وقتی که حضرت حق اراده فرمود تا از سفیر عشق و عدالت با همه آن همسران بی هم سر فرزندی جز فاطمه(س) و نسلی جز نسل فاطمه(س) باقی نگذارد.

منطق فطرت و آیین انسانیت

این نه سروش وحی و نه مدال نبوت است که محمد(ص) را متمایز از آفریدگان و آدمیان کرده است. قلب محمد(ص) فراتر از مدال رسالت و مقام نبوت به گوهر انسانیت و مکارم اخلاق ربوبی مزین شده است. او دو ثلث از بهارِ عمرِ خود را در جامعه ای بدوی و جاهلی رشد می کند و بی آن که خطی بداند و درس آموز کسی باشد به صدق و  امانت و پاکی شهره می شود و می بالد. محمد(ص) پیش از آن که مسئولیتِ خطیرِ رسالت الهی را بر ابناء آدمی بخواهد یا بداند ، رسالتِ فطریِ انسانیت را بر نفسِ خویش حمل کرده است.