دیروز، امروز، فردا

خیبر آنلاین: به نظر من وقایع تلخ آبان ماه ۹۸ هشداری جدی و نقطه ای تاریخی در حیات ۴۰ ساله نظام جمهوری اسلامی ایران است. آشوب های آبان ماه اگر چه آتش حقد و کینه دشمنان خارجی را بر افروخت و بستر سوء استفاده برخی اوباش داخلی را فراهم کرد ؛ اما باید پذیرفت که مبنای اصلی این واقعه نارضایتی عمومی و اعتراضات پنهان و آشکار کثیری از اقشار مردم بوده است. البته بصیرت ، هوشیاری و دشمن شناسی موجب شد تا مردم انقلابی چونان همیشه صبر پیشه کنند و فریاد اعتراض خویش را فرو بخورند. پیشتر نیز در یادداشتی  {اینجا +} گفته بودم که نظام

دغدغه‌ی مقدس

من یک معلم هستم. نه به اعتبار یک عدد پرسنلی و حق الزحمه ای که بهای کارم نیست. معلمی برای من نه یک شغل که یک فیض بی انتها و یک هدیه آسمانی است. معلمی یک دغدغه مقدس است در جهانِ تلاطم زده و جهلِ نوین امروزی. معلمی یک ایثارِ مقدس برای احیای انسانیت و اعتلای آزادی است. من معتقدم هر کس به اندازه ای که از خود می گذرد درجه ای از معلمی دارد. معلمی استمرار حرکت همه ی انبیا ، اولیا و شهیدان است.

وقتی محصول سال ها خرد و اندیشه و تجربه را در کام شاگردانت می ریزی و در قلب آنها به ودیعه می‌گذاری انگار خود

ما ملتی هستیم که ...

سپاس بی‌حد مهربان خدای را که استضعاف شدگان ستمدیده را عزت و قدرت می‌بخشد و مستکبران ظالم را به ذلت می رساند. ما ملتی هستیم که در استقلال خود وابسته ایم. شعارمان استقلال و شعورمان وابستگی است. ما مردمی هستیم که در آزادیِ خود اسیریم. آزادگی آرمان ما ، در ولنگاری اما اسیر مطامع سیاسی و هوای نفس خویشیم. ما مفتخر به نظامی هستیم که یا اسلامیت آن را برای جمهوریت و یا جمهوریت را برای اسلامیت آن ذبح کرده ایم. ما ملتی هستیم که اشرافِ عدل و خرد را در کنج انزوا برده و خوار می‌کنیم ، اما یا بی مایگان حزبی و قومی را دولتمرد و وکیل