صبغـة الحسیـن

حب الحسین به شماره نفوس بشری و هر آن که در وجود او ذره ای از عواطف و سرشت انسانی باقی باشد تجلی یافته است. حب الحسین فراگیرتر از آن است که شمولِ آن فقط آدمیان را در برگیرد. حضرت حسین، لطافت اشک مظلوم است و زلالی آب که هر دلی را تکان می‌دهد و هر عطشناکی را سیراب می‌کند. حب الحسین در هر کس مراتبی از شدت و ضعف دارد اما در همه هست. در دوست و دشمن، در مومن و فاسق، در دیندار و بی‌دین. این فقط حب الحسین نیست که لزوماً آدمی را به معیت با حسین می رساند. فقط او به مقام مع الحسینی می‌رسد که از هر چه

هرگز نمی‌میرد

حسین بر کل بشریت در پهنه ی تاریخ امامت می کند. او اسوه ، راهبر و امامی بین المللی در پهنه آخرالزمانیِ زمین است. حسین در یک آیین و شریعت نمی‌گنجد. او فریاد فطرت و تجسم انسانیت است. داستان حسین و کربلا تنها قصه ای است که تاریخ فراموش نخواهد کرد. تنها قصه ای که هر چه زمان بر آن می‌گذرد شفاف تر و تابنده تر می شود و بر هیجان و شور آن می افزاید. حسین هرگز نمی میرد. و چگونه بمیرد او که قلب های آدمیان و عالمیان را در لا زمان و لا مکان تسخیر کرده است. او فرمانروای همه عواطف و احساسات پاک بشری است. حسین تنها میزان است که