نوای سایت 
حسین‌بن‌علی قلب همیشه تپندۀ جهان است که حیات را هر دم بر پیکرۀ بشریت می‌دمد. هر نفسی که سلول‌وار از مویرگ‌های این جغرافیای خاکی، به شریان‌های جاریِ مشایه نرسیده و در قبض‌وبسط سیدالاحرار - این قلب شیدای هستی - به هروله نیامده است؛ بالاخره روزی در باتلاقِ متعفّن مادیت و در پیلۀ تنگ و نفس‌گیر خودخواهی و نفسانیت ذره‌ذره می‌میرد و می‌پوسد؛ بی‌آن‌که از طربناکی و شعفبازی عشق سرمست شده باشد. کربلا قلب زمین است، و آن را که در قلب حسین‌بن‌علی به هوای تازه نرسیده و از خوان احسان او روزی نخورده باشد، نمی‌تواند عیش حیات وسُرور آزادگی را از شریان‌ها و مویرگ‌های زمین بر کالبد بی‌رمق انسانیت برساند. در ظلمت‌سرای حیرت و ماتم‌کدۀ غربتِ این جهان؛ هر که زنده‌تر از کشتۀ روز دهم و حیات‌بخش‌تر از این قلب تپنده کسی را می‌شناسد، به ما هم بشناساند.
اگر نظام تکوین عالم، این گردش هارمونیکِ حیات و این جریان بی‌پایان حقیقت را در جغرافیای جهان مقدّر نمی‌کرد، هرکسی بی‌اراده به کربلا می‌رسید و هیچ‌کسی با اراده از این قلب شیدای روح‌افزا خارج نمی‌شد. اما در صحیفه تقدیر؛ همین جنود به‌هم‌پیوسته و جریان بی‌انقطاع است که روح فطرت و حریت و حقیقت حسین‌بن‌علی را در اطراف‌واکناف گیتی، و در آفاق تاریک جهان گسترانیده و میدان نبرد کربلا را به کلّ ارض خواهد رسانید.
تبارک الذی بیده الملک و هو علی کل شیءٍ قدیرٌ؛ بگذار چند صباحی حباب‌های پوچِ طواغیت در هواهای کبر و شهوت و منیت خویش متورم گشته و جلوه‌گری کنند؛ چه باک، که حباب‌های پوچِ هواخواه، قربانی هواهای خویشند. فرخنده است آن‌که مُلک هستی به‌دست اوست و اوست بر هر چیزی توانا؛ که اگر چنین است فاتح روز دهم را اینک از حائر کربلا بنگر؛ و بنگر که چگونه مُلک سلیمانیِ او همۀ عواطف انسانی و قلوب بشری را در جای‌جای زمین تسخیر کرده است. و اوست که از فراسوی خاک و در حیاتی ملکوتی به مُلک گیتی فرمان می‌راند. الذی خلق الموت و الحیاة لیبلوکم أیکم أحسن عملًا؛ هرکس که مرگ را در ظلمات ثلاث چشیده و از حیات جنینی به سرای مادی و نشئه خاکی چشم گشوده؛ بداند که روزی نه‌چندان دور مرگ را در این دنیای دنی نیز خواهد چشید و از نشئۀ فانی و حیات مُلکی طبیعت به ملکوتِ لاهوت چشم خواهد گشود. و او بر هر چیزی قدیر است؛ هم‌اوست که آفرید مرگ و زندگانی را تا شما را در تنگنای ابتلائات بیازماید که کدامینتان نیکوترید در عمل؛ پس اگر مرگ از وادی وجود و خلقت است؛ چه جای تردید که آدمی از بند تعلقات ماده و طبیعت رهیده، حجاب‌های پوچ و زوال‌پذیر نفسانی را دریده، و از رذایل اخلاقی و نواقص کمال همچون کبر و جبن و بخل و حرص و حسد بریده باشد ؟! اما هر کس که مرگ را غلتیدن در هیچستان عدم و سقوط در پوچستان نیستی پنداشته باشد در کورۀ ابتلائات خواهد سوخت؛ و معنای حیات و حلاوت عشق را حتی در همین ناسوت کلمح‌البصری نخواهد چشید. آری اینجا دار ابتلاست و احدی از آدمیزادگان در این وادی قدم نمی‌نهد که عیار خلوص او در کورۀ ابتلائات محک نخورد.
اینجا دار بلاست و حسین‌بن‌علی آن باب‌المبتلی‌به‌الناس است که هیچ‌کس را گریزی از او نیست. هرکس را با هر مسلک و مرامی، با هر نژاد و آیینی، با هر رنگ و زبانی؛ بالاخره روزی با سیدالاحرار زمان خواهند آزمود؛ و این آزمون نه میان کفر و ایمان است، و نه میان بطلان و حقیقت. آزمون کربلا عرصۀ تقابل ایمان و تزویر، و میدان نبرد حقیقت با شبه‌حقیقت است. حسین‌بن‌علی با جور طواغیت و سلطۀ شیاطین - حتی اگر به‌نام خدا و پیامبر باشد - می‌جنگد، و نقاب تزویرِ ظواهر و مناسک دین را از چهرۀ کریه شیاطین اموی و نظام طاغوتی ایشان خواهد افکند. او می‌داند که نظاماتِ اجتماعیِ طاغوت حتی اگر تن‌پوشی مقدس از ظواهر و مناسک دین به بر کرده، اما در باطنی لبریز از استبداد و تبعیض و بی‌عدالتی دنیای امت را به تباهی کشیده باشند؛ حقیقتِ دیانت را در مردمان خواهند کشت؛ و از اقامۀ مناسک و مظاهر شریعت جز عاداتی معهود و سننی بی‌مغز چیزی نخواهد ماند.
حسین‌بن‌علی حقیقت مکتب و سبک زندگی اسلام ناب است؛ و هرکس که بر مسلک او نیست در طریق کربلا گام نمی‌نهد. تجربه می‌گوید عبیدان دنیا، هم می‌توانند بر مسلک حسین تیغ کشیده و آتشی از حرام در باطن خود بیفروزند؛ و هم او را چون مرده‌ای بی‌جان و دستی کوتاه عزیز داشته، در عزایش اشک ریخته و در راهش نذر کرده باشند. اما چه سود؛ چه سود او را که در بزنگاه واقعه و در هنگامۀ انتخاب، در سیاهۀ جنود حقیقت و حریت نیست؟! وقتی در سپرگاه فلب حسین و ذیل فرمان او نیستی براستی چه سود؛ که هرکجا باشی از نفرین‌شدگانی. اگر این محبت، فطرت خمود آدمی را بیدار و او را در اقیانوس حیات‌بخش و مرام نجات‌بخش حسین غرق کرده باشد، زهی سعادت و جاودانگی؛ اما اگر این محبت فقط احساسی مشرکانه و ممزوج با هزاران هواخواهی و ولیجه‌پرستی باشد، به پشیزی نمی‌ارزد و تو را در سفینۀ نجات نمی‌گذارد. که اگر این احساس پوچ چاره‌ساز و ثمربخش می‌بود، پیران کوفه را آنگاه که با خلوص قلب و صفای اشک و چشمان گریان و دستان افراشته ضجه‌ها می‌زدند که خدایا حسین را یاری کن؛ از همان بلندای تلّ به بهشت می‌رسانید.
اگر کسی ولیّ دوران و حجّت آخرین حق را در کربلای غیبت حاضر نمی‌بیند و در رابطۀ خود با امام نسبتی نمی‌یابد و او را دور از مناسبات جهان احساس می‌کند؛ حقیقت حسین را درک نکرده و به مرز کربلا راه نیافته است. اگر کسی پژواک هل من ناصر او را از چاه غربت و بی‌کسیِ هزاره نشنیده یا در هیاهوی روزمرگی‌ها به باد نسیان سپرده؛ و یا در استقرار حاکمیت توحیدی و تسهیل امر او گام برنداشته؛ در تکرار ملکوتیِ عاشورا در عداد یاران حسین نخواهد بود. اربعین؛ عَلَم برافراشته‌ی ایمان است در برابر جولان خس‌وخاشاک بی‌ریشۀ کفر و شرک، و جلوه‌گری سراب‌های دروغینِ طاغوت. اربعین بازگشت به خویشتنِ انسانی و فطرتِ توحیدی آدمیانی است که سالیان دراز در جهالت و حیرت ضلالتِ این نظام بی‌نظام شیطانی به استضعاف و استثمار افتاده‌اند.
هر که می‌خواهد حقیقت جامعۀ انسانی و معنای عطوفت و ایثار و مهربانی را در روابط بشری بنگرد خود را به مُلک سلیمانیِ حسین‌بن‌علی در مشایه اربعین برساند. همۀ تریبون‌ها و منبرها، همه کانال‌ها و بنگاه‌های خبرپراکنی؛ همگی کمند پروپاگاندای رسانه‌ای و تبلیغی امپریالیسم شیطانی جهان است. این‌ها دروغ‌گویان بزرگی هستند که کنه واقعیت را پنهان کرده و حقیقت را آن‌گونه که خود می‌خواهند به تصویر می‌کشند. هرکس در بندِ امواج تدلیس مانده و اسیرِ فرکانس‌های شیطانیِ استکبار گشته؛ و نمی‌تواند از این تارهای عنکبوتیِ جهالت رهیده و پیله‌های نفس‌گیر ظلمت و ضلالت را بگسلد، هرگز نمی‌تواند به چشمه حیات‌بخش حسین‌بن‌علی در مرز کربلا راه یابد. آقای مهربان جهان؛ ما جاماندگان گرفتار و آلودگان دلتنگ و ذره‌های فقیر مسکین را در کوثر جاری و دریای خروشان حیات خود بپذیر.
