آن‌چه جامعه امروز ما در عدول از برخی احکام فقهی یا ارزش‌های اخلاقی از خود بروز می‌دهد ریشه‌های پنهانی دارد که با غفلت سهوی یا تغافل عمدی نادیده انگاشته می‌شود. در حقیقت نسل‌های نوپای ایران مبتلا به «تردید در باورهای دینی و مبانی اسلامی» هستند. چه که سبک زندگی و کنش‌های عملی آدمی در چارچوب باورهای اوست. به تعبیر دیگر باید و نبایدهای هنجاری انسان در گرو هست و نیست‌های نظری اوست. زیست یک خداباور کاملا متفاوت از یک خداناباور است. همچنین است یک باورمند به حیات ابدی با یک معتقد به حیات فانی.
این روزها حجم وسیعی از حریم‌دری‌ها و هنجارشکنی‌ها در ملاء عام - به بهانۀ بهار طبیعت و تعطیلات نوروزی - ، و انتشار گستردۀ آنها به لطف شبکه‌های اجتماعی نقل محافل شده است. هرکسی از ظنّ خود تحلیل‌گر چرایی این پدیده و نظریه‌پرداز چگونگی حل مساله است. بسیاری آن را نوعی ولنگاری و اباحه‌گری می‌دانند که دستگاه انتظامی و قضایی در وهله اول و نهادهای مرتبط با گردشگری و مدیریت شهری در مرتبه بعدی مقصران بزرگ آن هستند. من اما معتقدم پیش از ابتلا به خطای محاسباتی، باید دید که آیا بروز چنین رفتارهایی از قاطبۀ مردم و خاصه جوانان،
کنکور با همه نواقص و معایبی که دارد میتواند جامعه ایران و نظام تعلیم و تربیت را مورد تحلیل و آنالیز جدی قرار دهد. میتواند نشانگر کاستیها و ضعفهای موجود در نظام آموزشی و روشنگر بررسیهای دقیق جامعه شناسی و روانشناختی باشد. این که بیش از ۶۳ درصد داوطلبان دانشگاه در علوم تجربی رقابت کرده و داوطلبان علوم پایه و انسانی بیش از ۱۵۰ درصد شانس قبولی دارند حائز چند نکته بسیار خطیر و خطرناک است. اینکه اغلب دانش آموزان موفق و رتبه های برتر - در مجموع - خروجی مدارس و مناطق خاص بوده اند نیز داستان دیگری است که مسئله
نوای سایت 
