حسین (ع)، مرکز ثقــل جهانی

این سیاره دوار خاکی در حیرت بی‌انتهای هستی، زادگاه حیات مادی و خانه بشریت است. همه مرزهای دروغین نژادی و زبانی و تاریخی و جغرافیایی و فرقه ای، ساخته هواهای نفسانی سلطه گران زیاده‌خواهی است که برای امارت خویش، جامعه یکپارچه بشری را به بند کشیده و بقای خود را در تشتت و نزاع میان ملل انسانی یافته‌اند. امنیت روانی بشر امروز تا نازل ترین سطح خود سقوط کرده و تنزل اخلاق از مرز انسانیت فروتر رفته است. آن چه امروز می تواند همه نیروهای پراکنده و سرکوب گشته انسانی را از اسارت این مرزهای کذایی آزاد کرده و در یک مرکز ثقل جهانی گرد آورده و

هرگز از رونق بازار غمت کم نشود

مغناطیس شور حسینی در قلب های آزادگان و بالاخص ایرانیان هر روز فروزان‌تر می‌شود، و این عشق و ارادت هر ساله فزونی می‌گیرد. این تعظیم باشکوهِ شعائر و محبّتِ تمام ناشدنی البته ریشه در طینت آزادی‌خواه ، ظلم‌ستیز و آرمان‌گرای ملت انقلابی ایران دارد.

این روزها با شیوع ویروسِ منحوسِ کرونا و ضرورت اجتناب‌ناپذیر پرهیز از تجمعات؛ چگونگی برپایی مجالس سیدالشهدا و اقامه عزای حسینی به یک دغدغه و بحث جنجالی تبدیل شده است. عدم ارائه طریقی معین و راهکاری مشخص از

سپاه آزادگان بدون مرز

حسین بن علی فرمانده ای است که همه مرزها را شکسته است. در مغناطیس عشق حسین، زمان و مکان و نژاد و زبان رنگ می‌بازد و طنین فریاد او در بیکران جهان و در گوش زمان می پیچد. هیچ کس نیست که در جان خود به آزمون کربلا مبتلا نشود. کل نفس ذائقة الموت هر نفسی چشنده مرگ است مگر آن که ذره ی وجودش در ملکوت روح حسین فانی و قطره ی جانش در اقیانوس حیات او حل شده باشد.

راه کوفه از کربلا می گذرد. هر که می‌خواهد دولت سلیمانی را در پایتخت جهان نظاره کند باید رزم کربلا کرده باشد.

صبغـة الحسیـن

حب الحسین به شماره نفوس بشری و هر آن که در وجود او ذره ای از عواطف و سرشت انسانی باقی باشد تجلی یافته است. حب الحسین فراگیرتر از آن است که شمولِ آن فقط آدمیان را در برگیرد. حضرت حسین، لطافت اشک مظلوم است و زلالی آب که هر دلی را تکان می‌دهد و هر عطشناکی را سیراب می‌کند. حب الحسین در هر کس مراتبی از شدت و ضعف دارد اما در همه هست. در دوست و دشمن، در مومن و فاسق، در دیندار و بی‌دین. این فقط حب الحسین نیست که لزوماً آدمی را به معیت با حسین می رساند. فقط او به مقام مع الحسینی می‌رسد که از هر چه