قیام حضرت مادر

شب 14 فروردین و شام شهادت بانوی قهرمان انسانیت ، با دلی منکسر و غمین ، در حال بارش رحمت و ریزش امید و نوازش رأفت الهی برایت عریضه ای دارم. دارم فکر می کنم که چرا قهرمانان حقیقی تاریخ مظلومانه زیستند و مظلومانه مردند و مظلومانه ماندند بی آنکه حقیقت آنها و کاری که کردند روشن و روشن تر شود. زهرا تنها یک زن نیست و نه یک دختر یا مادری دلسوز ، زهرا فقط دختر پیام بری اعجوبه نیست ، یا همسر فداکار شبه اسطوره ای به نام علی. زهرا فقط مادر حسنین و زینبین و نسلی از زلال انسانیت نیست که در پهنه ی زمین ماندگارند. فاطمه قدیسه ای است که

همچنانم آواره ترین

با تنی آلوده ترین و روانی افسرده ترین و روحی بیمارترین ، با جسمی رعشه آمیزترین و حالی نزارترین ، با کم سو دیدگانی خیانت پیشه ترین و مریض قلبی کبودترین ، برایت عریضه می نویسم. تو که بزرگترینی و من که حقیرترین. با کبائر معاصی ، جسارت از حد گذرانده و چون از فضل و مهر و عطوفت و گذشت تو بر خویش آگاهم ، امیدوارانه ترین دستان گدایانه ترین عبدت را پیش رو دارم ، و بر خجلت آمیزترین چشمان گستاخم آرزومند تطهیر ابری بارانی ام. من از حضرت بهار خجلت زده ام که این خزانی ترین دل را اندکی خرمی نیامده است و همچنانم آواره ترین ...

زینب ؛ پیام بر بلافصل حسین

نم نمی باران می بارد و من مدت هاست دلم هوای عریضه ای به قدر نمی از یم بی کران زینب کرده است ؛ اما نگران از اینکه مباد وازه ها کم آورند و مرا شرمسارتر کنند ، از حضرتش مدد می گیرم که خود مددکار همه بود و تو بخوان همه هست. از واژه ها می گفتم. زینب را عرب اگر چه در ظاهر به زین+اب یا زینت پدر معنا می کند اما برایت نگفته اند که در سوزان ترین صحراهای تفتیده ی حجاز - که بر جان خشن و بی روح مردمانش اثر می گذارد ، - اگر درختی خوش منظر و معطر و سایه افکن را که شاید بهشتی در رویا تصور شود در گوشه ای از این کویر بیابند؛ زینب نام می نهند. آری

آمریکا ؛ براندازی یا استحاله ؟!

« ما به دنبال تغییر حکومت در ایران نیستیم.» این جمله ای بود که رئیس جمهور امریکا در انظار سران کشورهای جهان در شصت و هشتمین اجلاس سازمان ملل بر زبان راند. اگر چه بلافاصله مسئولین امر در داخل کشور به درستی اعلام کردند که لطف شما مزید امتنان است چرا که شما اگر بخواهید هم نمی توانید. اما سوال این است که چرا امریکا در پی تغییر نظام اسلامی نیست؟! آیا نظام ایران نظام مطلوب و دوست داشتنی آمریکایی هاست؟! قدر مسلم خیر. چه دوستان و چه دشمنان ایران به وضوح دانستند که مراد آقای اوباما تأیید این نظام در ایران نیست! سوال دیگر این است