کونا للظّالم خصماً

این روزها صفحات تاریک و غم‌باری از کتاب قطور تاریخ بشر رقم می‌خورد که قلوب بیدار انسانی را جریحه‌دار و اندوهناک می‌کند. رژیم سفاک و خون‌خوار و درنده‌خویی که حیات ننگین و پرجنایت او همزاد تجاوز و همواره با نژادپرستی و اشغالگری همراه بوده، اینک در دوران زوال و عصر نابودیِ خویش قلاده پاره کرده و با وحشیانه‌ترین حالات ممکن به نسل‌کشی از زنان و کودکان و بی‌گناهانِ فلسطین می‌پردازد. بمباران‌های بی‌امان و سبوعانه در غزه با قتل‌عام ده‌هزار نفس بی‌گناه و بی‌پناه طی چند روز، اندوهی نیست که یک انسان به اعتبار انسانیت خود

بیده المُلک

حسین‌بن‌علی قلب همیشه تپندۀ جهان است که حیات را هر دم بر پیکرۀ بشریت می‌دمد. هر نفسی که سلول‌وار از مویرگ‌های این جغرافیای خاکی، به شریان‌های جاریِ مشایه نرسیده و در قبض‌وبسط سیدالاحرار - این قلب شیدای هستی - به هروله نیامده است؛ بالاخره روزی در باتلاقِ متعفّن مادیت و در پیلۀ تنگ و نفس‌گیر خودخواهی و نفسانیت ذره‌ذره می‌میرد و می‌پوسد؛ بی‌آن‌که از طربناکی و شعفبازی عشق سرمست شده باشد. کربلا قلب زمین است، و آن را که در قلب حسین‌بن‌علی به هوای تازه نرسیده و از خوان احسان او روزی نخورده باشد، نمی‌تواند

فاطمه و ما ادراک فاطمه ؟!

می‌خواهم چیزی بنویسم، اما چه بگویم که از قطره‌ای وصف دریا ناشدنی است. مگر ذره‌ای در کویر زمین از بواطنِ بی‌کرانه‌های آسمان چه خبر دارد ؟! و براستی بی‌خبرانِ عالَم خاک را ادراکِ اسرارِ افلاک و فهمِ عالَم معنا چگونه تواند بود ؟! فاطمه سرّ خداست و مگر سرّ خدا را در عقول دایرۀ خلقت می‌توان به تمامه دریافت ؟! و مگر سعۀ مهر مادری او در قلوب بشری جای می‌گیرد ؟! فاطمه مدار ولایت خداست که سخط و رضای او بر مدار سخط و رضای توحیدی حق استوار است. قُرب و بُعد هر کس در نسبتی که با او می‌یابد و قابلیتی که ظرف وجودش از مهر مادرانۀ او دریافت

آب حیات

هیچ رزقی مجازی و اعتباری نیست. حقیقت رزق آدمی نه ورق‌پاره‌ای به نام پول است و نه مسکوکاتی از طلا و نقره. رزق و روزی بهای سرمایۀ جاری عمر و لحظات ناب جوانی است و بی‌شک که ثمرۀ زندگانی به چنگ آوردن و نگاه داشتن چند وجب زمین و اندکی اسکناس و قدری مسکوکات نیست. براستی او را که رزق عشق نباشد، جهان برایش به چه ارزد؟!

قلبی را که رزق مودّت او به دامِ گرگ هوس افتاده، چشمی را که رزق اشک او در کویر و سراب خشکیده، و جسمی را که رزق اراده‌اش مغلوب روحی آلوده و بیمار گشته؛ هیچ لذّتی از خنکای سلامت و حلاوت زندگانی نیست.