بیرق افراشته تاریخ

صلی‌الله‌علیک‌یامولای‌یااباعبدالله‌الحسین‌الشهید

- تا جایی که تاریخ به یاد دارد -  آن‌قدری که در طول حیات بشری برای کشته‌ی دشت کربلا نذر داده، وقف شده و قربانی کرده‌اند، برای هیچ‌کس چنین نگشته است. هر چه زمان از دهم محرم سال ۶۱ قمری دورتر می‌شود، انگار شور و خروش حسینی بیشتر به غلیان آمده و روز واقعه نزدیک‌تر می‌شود. انگار فریاد امامی تنها و غریب و آواره، در چند قدمی تاریخ آدمیان را به یاری حق فراخوانده است. حسین در تاریخ، در لحظه‌ها، در زمین و زمان تکرار می‌شود؛ و تکرار این حسین، تکرار آن باب المبتلی به الناس است که آینده را خواهد ساخت.

استغاثه کنیم

رمضان‌المبارک فصل عرشی این جهان و ماه آسمانی این زمین است. شدت فتن و آماج بلایا، غباری از غم و اندوه را بر آفاق و أنفس پراکنده و طوفانی از کیفر و عذاب را به پا کرده است. مناسبات میان خالق و خلق و جهان آفرینش، روندی طبیعی ندارد. جان آدمی ناقابل و کم‌بها شده است. نشاط و فرح و سرزندگی از زمین و آسمان و مافیها رخت بسته، تعفن چرکین فساد و تعدی و ظلم و معصیت در اطراف و اکناف گیتی آکنده است. نظام شیطانی طاغوت، آدمیان و عالمیان را آن قدر به فقر و استضعاف کشیده و آن قدر در تنگناهای مندرس و خردکننده‌ی نظم نوین خویش به استثمار آورده که

تا بیــکران

چه فرقی دارد که یک‌سال چگونه می‌گذرد ؟! چه فرقی دارد که ماه دوازده بار زمین را دور بزند یا این‌که زمین یک‌بار به‌دور خورشید بگردد ؟! چه فرقی دارد وقتی که گذر «زمان» به «حرکت» ساخته و شناخته می‌شود؛ و «حرکت» در معنای مکانیکی آن خاصیت ماده است، همچنانی که «مکان» نیز در چارچوب جهان ماده تعریف و ادراک می‌شود. در حقیقت این زمان نیست که می‌گذرد، این حرکت روح مبتلای به مادیات در آدمی است که زمان را می‌سازد و از آن در شمایل خاطرات و تجربیات عبور می‌کند. هر چه تعلقات و وابستگی‌های مادی، روح آدمی را بیشتر تسخیر کرده و به بند

اغمــای فطرت

جهان آخرالزمانی ما جهان رنج‌ها و محنت‌ها است. جهان سرد و بی‌عاطفه ای که آدمیان در جستجوی آرامش بر طوفان تلاطم‌های خود می‌افزایند. جهانی که در آن سرشت انسانی بشریت به اغماء رفته و خوی حیوانی او طغیان کرده است. در این مُلک جان، پوستینی زمینی با نفسی غریزی، روح عرشی و آسمانی آدمی را مسخر خویش کرده و تا اعماق تاریکی‌ها فرو برده ‌است. اگر مغز انسانیت فطرت او باشد، در این مرگ مغزی و در این اغمای عمیق، معنای زندگی عوض شده است. برای این شبه آدمی معنای حیات به بقای جان حیوانی او و لوازم غریزی آن تنزل کرده است.