نقطه ی عطف

حمد و شکر و ثنا یگانه هستی و هستی بخش را به سعه رحمت واسعه اش و به شماره ی همه ی نعمات و آفریدگانش.

امید در نا امیدی جوانه می زند و می بالد و شکوفا می‌شود. آن را که در صحرای فقر و سراسر نیاز کائنات به چیزی یا کسی چشمِ طمع و دستِ طلب دارد، مادامی که به نقطه ی یأس مطلق از عالم فانی نرسیده و مضطرِّ حضرت باقی نشده باشد اجابت نخواهد شد. هر کس را که در عالَم امکان به نعمت وجود آراسته باشند، حتی اگر در نهایت دنائت و رذالت فرو رفته و حتی اگر شیطان باشد ؛ بی شک اما بهره ای از نور و حقیقت دارد. چه که آفریده ی نورِ مطلق هرگز به

بابای مهربان

تو دلیل سجده ی فرشتگان بر آدم بودی ... تو مهربانی و عدالت را در خُلق عظیم خویش زنده کردی و دل ها را از عشق و رحمت حق آکندی. تو اما که رفتی سامری ها طوفان فتنه ساختند و بت های جهل و نفاق را به پا داشتند. منبر چوبین تو را تخت سلطنت، خانه محقرت را کاخ های مجلل و استر بی جهازت را مرکب های راحت و تیزرو کردند. امت واحد را تکه تکه کردند و به جان هم انداختند. مکتب توحید را آیین تکفیر و بذر قهر را به جای دانه های مهر نشانیدند ...

ای فرستاده رحمت و ای بابای مهربان؛ ما دلشکستگان غمین، ما دلمردگان گرفتار، ما یتیمان زجردیده و هجران کشیده، ما استضعاف گشتگان زمین و گرفتاران زمانه ، ما طوفان زدگان جور طاغوت و قحطی زدگان اخلاق ربوبی ات را دریاب.

لشکر حقیقت

چهل روز از هنگامه ی واقعه می‌گذرد، و چهل نشانه ی بلوغ است و راز شکفتن و رمز تکامل. اربعین، روز کمالِ عاشورا و هنگامه بلوغ حقیقت است. غروب عاشورا طلوع بغض فروخفته و زخم خورده ی حقیقت است؛ و بذر خونین حسین بن علی که بر تربت کربلا نشست، و پس از چهل روز باغستانی از حقیقت به گستره ی زمین و به وسعت زمان رویید و در قلوب حیران و گمگشته آدمیان تکثیر شد. هر که می خواهد فاتح روز دهم را بنگرد باید اربعینی را سپری کند. که حسین در عاشورا کشته می شود و در اربعین به پادشاهی می رسد. و راز چهلم همین است: حقیقت هر چند اندک ؛

یک سوزن به خود

خیبر آنلاین: آنچه حضرت امام (ره) را به فقه جواهری معتقد می‌کرد توجه به این بود که اکمالِ دین و محصولِ نهاییِ اجتهاد و فقاهت ، تنها بر بستر یک دولت و حاکمیت دینی تحقق می یابد. محصول اجتهاد و فقاهت ، حاصل خرد ورزیِ حکیمانه و منطقی و اصولی در منابع اصیل وحی و سنت است. همه شئونات تمدن‌ساز و سعادت بخش بشر از حدود و دیات و قصاص تا تربیت و آموزش و فرهنگ ؛ از اقتصاد و معیشت و بازار تا خانواده و امنیت و اجتماع ؛ از جزئی‌ترین مسائل فردی تا کلان ترین موضوعات جامعه ؛ بدون تحقق یک نظام جامع حکومتی، صرفاً یک تئوری آرمانیِ ذهنی