جاریِ توحید

توحید ، یک باور صرف نیست که باید در اندیشه ای نظری و با براهین عقلی بذیرفته شود. توحید ، اساس و زیربنایی است که باید در ذره های وجود و تا پایان لحظه های عمر آدمی جریان داشته و تکامل یابد. توحید باوری نیست که بتوان به کنه آن دست یافت و از آن فارغ شد. در اندیشه ی سخیف جاهلان ، خدای احد است و واحد ، و اما در زندگی هاشان خدایان فراوانند. توحید در حب و بغض ها ، در پرستش و طاعت ، در تقوای درون ، در توکل و در زندگی هامان کمتر دیده می شود. خداپرستان رنگ زلال او را می گیرند و متصف به صفات جمیل و اسماءالحسنای حضرت حق

یارانِ کمر شکن

بیزارم از آنانی که حسین را فقط با جسمِ بی جان و پیکر بر خاک افتاده اش می شناسند. امام را آنگونه دوست می دارند که ففط بر او بگریند و از او حاجت بگیرند. کمرشکنند آنانی که امام را فقط مرده ای با کرامت میخواهند که در ملکوت و از ورای این جهان خاکی ، نجات بخش دوستداران خود باشد. می ترسم از جماعتی که بر بلندای تپه ای در نزدیکی مصافِ نور و ظلمت ایستاده، با دستانی افراشته و چشمانی نگران یاری حسبن را از خدا طلب می کنند که اللهم انزل علیه نصرک ! اینان سیاهه سپاهی هستتد که حسین زنده را می کشند و بر کشته اش می گریند و به طلب خونش، خون می دهند. چه ذلت بار است انتظار یارانی که نشسته اند تا تو کاری کنی و کاری نمی کنند تا تو بیایی!

بی کرانه ی حسین

گذر زمان هر چه را که کهنه سازد و به دست نسیان بسپارد ، رنگ کهنگی بر حسین نمی گذارد. نمی تواند که بگذارد ! کربلا همه ی جغرافیای بی کران هستی ، و عاشورا روزی که زمان را در نوردیده است. حسین بیرق برافراشته ی خدا و کربلا نمایی از سراسر تاریخ است که تصویرگر آفرینش ، زیبایی را در آن به جلوه کشیده است. هنوز هم شیدائیان آزادگی در منظومه ی کربلا و در امتداد بی کرانه ی حسین ، هستیِ خود را فدای استغاثه ای می کنند که سیدالاحرار در زمین و زمان ، و بر آفاق و انفس فریاد کرد.

بیت العتیق، قلب حسین است

هوالمجیب :: میقاتِ چله ی موسی در میعادِ طور کامل می شود و آزمون ابراهیمیان و اسماعیلیان به انجام می رسد. عرفه روز دل بریدن است و قربان روز سر سپردن. فرق، بسیار است میان آن که قربانیِ نفسِ خویش است و آن که نفسِ خویش را به قربان گاه می بَرَد. ابراهیم است ، و ما أدراک ابراهیم ؟! ابراهیم هم که باشی تا دم آخر از این آزمون رها نمیشوی و گزندِ این نفسِ سرکش امانت نمی دهد. نه ابراهیم است که قربانی می کند و نه اسماعیل قربانی می شود. این فقط روح ابراهیمیان است و اسماعیلیان که دل می بُرند و خنجر به حنجرِ نفس می زنند و جان را به قربانی